Ewa Marciniak
Ewa Marciniak z d. Danielak - ur. w Piaskach k. Ostrowa Wlkp. w 1906 roku. Ochrzczona w Lewkowie. Córka Walentego Danielaka oraz Antoniny z Krysiaków. Do Zdun przybyła wraz z rodziną Danielaków około 1924 roku. Ukończyła szkołę realną oraz gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. Od razu po przybyciu do Zdun zainteresowało ją harcerstwo ale ponieważ z początku nie było zastępu żeńskiego, nie była oficjalnie harcerką ale wielkim sympatykiem - jakby prywatnej drużyny harcerskiej Danielaka. Imponowało jej to, że brat Ludwik Danielak potrafił sobie zjednywać przyjaciół dla sprawy rozwoju harcerstwa polskiego i dobra Polski. To on jako pierwszy zorganizował na szerszą skalę harcerstwo na terenie Zdun i okolic, po odejściu dwóch nieetatowych instruktorów do Seminarium Nauczycielskiego w Krotoszynie. Prawdopodobnie działalność ta rozpoczęła się w końcu 1924 roku. Drużyna harcerska Ludwika Danielaka z początku nie była rejestrowana aż do początku 1927 roku. Dlatego początkowo, niemal każdy mógł towarzyszyć i sympatyzować drużynie im. Zawiszy Czarnego, prowadzonej przez Ludwika Danielaka w latach 1924 - 1928. Po powrocie z wojska Luidwik danielak dalej pasjonował sie harcerstwem ale prym oddał swoim wychowankom. Wprowadził jednak utworzony wespół z żeńską drużyną harcerską tzw. "Wewnętrzny regulamin skauta oraz zasady przyjmowania nowych kandydatów do drużyny harcerskiej". Ewa Danielak oficjalnie wstąpiła do harcerstwa w połowie 1927 roku, a potem była pierwszą zastępową w żeńskiej drużynie im. Zawiszy Czarnego w Zdunach. Uczestniczyła w wielu obozach harcerskich, a w tym w Janikowie k. Włocławka, Spale, Międzychodzie, Krotoszynie, Baszkowie czy Konarzewie.
Była autorytetem wśród dziewcząt, chociaż z natury była nieśmiała i skromna. Cechowała ją jednak odwaga, odpowiedzialność i umiejętność podejmowania trudnych decyzji. Była społecznicą w Zdunach. podobnie jak jej brat Ludwik i ojciec Walenty angażowała się mocno w działalność patriotyczną. Była członkinią organizacji Młode Polki, a w przededniu wojny działała w ramach tzw. SSI, czyli Społecznego Systemu Informowania. Uczestniczyła także wraz z rodziną Danielaków w zbiórkach na rzecz Funduszu Obrony Narodowej (FON) oraz Obrony Przeciwlotniczej. Na początku lat 30. wyszła za mąż za Stanisława Marciniaka - urzędnika Poczty Polskiej w Zdunach. W czasie okupacji przebywała z ojcem Walentym w Rogoźnie. Po śmierci ojca w 1946 roku, została opiekunką dóbr i majątku Danielaków znajdujacego sie w Rogoźnie, Włocławku, Piaskach oraz w Zdunach. To dzięki niej patriotyzm w Zdunach w trudnych latach 50. wciąż był pielęgnowany. Była bardzo gościnna. To dzięki jej relacjom i wspomnieniom tak dużo wiemy dzisiaj o działalności Ludwika Danielaka i jego pasjach. Rodzina Marciniaków była bardzo umuzykalniona. Mąż Ewy Stanisław Marciniak miał talent do gry na pianinie i podczas spotkań rodzinnych grał najpiękniejsze pieśni patriotyczne. Ewa Danielak zmarła w Zdunach w połowie lat 90. Warto wspomnieć, że syn Ewy Danielak, Marian Marciniak był harcmistrzem w Hufcu Krotoszyn a wcześniej działał jako zastępowy w drużynie harcerskiej im. Zawiszy Czarnego w Zdunach. Znany był z organizacji obozów harcerskich i wypoczynkowych dla dzieci i młodzieży w latach 70.
Na podstawie wspomnień i relacji rodzinnych
opracował:
mjr Krzysztof F. Nawrocki
9 kwietnia 2015 roku